piątek, 10 lipca 2015

24. "Wspólne zło"


"Kiedy odchodzisz, liczę kroki, które stawiasz.
Czy nie widzisz jak mocno Cię potrzebuję w tej chwili?
Gdy odchodzisz,
Każdy kawałek mojego serca za Tobą tęskni."

Strach jest obecny wszędzie. Czai się w każdym kącie, za każdym zaułkiem i w podświadomości każdego człowieka. Nie da się uniknąć strachu, to niemożliwe. Strach jest jak powietrze. Nie ma kształtu i jest obecny, choć nie można go wskazać i dotknąć. Wielu ludzi próbuje unikać tego uczucia lub wmówić sobie, że niczego się nie boją. To nierealne, każdy ma coś, czego się obawia. Tak jest i nic tego nie zmieni. Strach jest nieodłącznym elementem życia każdego i nikt nie uniknie tego okropnego doświadczenia. Nie da się tego oszukać i ominąć.
Edward Cullen był człowiekiem, który nauczył się ignorować strach. Nie mógł znieść bólu, jaki wtedy czuł. Z czasem stawał się obojętny i to właśnie go od środka zniszczyło. Pozostawiony sam sobie. Borykał się z problemami samotnie. Nie mógł jednak ignorować strachu, który nachodził go nocami. Nie mógł ignorować strachu o Hope i o Nią.

~*~

Nie pamięta, kiedy ostatnio widziała Jamesa w takim stanie. Słysząc imię jakiegoś faceta padające z jej ust, gdy go całowała… Wpadł w szał i nie mógł się opanować. Zaczął miotać się po biurze i zwalać rzeczy z biurka. Bella przerażona próbowała wyjść z pomieszczenia, ale to wyprowadziło go z równowagi jeszcze bardziej. Nie powinna od niego uciekać. Nigdy. Była jego.
Złapał ją mocno i cisnął na biurko. Czuła jak ostra krawędź wbija się w jej ciało i jęknęła, ale wiedziała, że to był dopiero przedsmak tego, co ją czekało. I nie myliła się, miała całkowitą rację. James ostro ją przerżnął, używając przy tym siły. Nigdy wcześniej nikt nie sprawił, że czuła się tak okropnie, nie mogła się poruszać i miała wrażenie, że całe jej ciało płonie.
Straciła poczucie czasu i nie miała pojęcia ile trwała ta paskudna zabawa, ale czuła się jak przeżuta i wypluta zabawka. Nie wyszła z biura Jamesa o własnych siłach. Ktoś ją stamtąd wywlókł i wrzucił do jakiegoś pomieszczenia, ale była zbyt zmęczona. Było jej zimno i wiedziała, że leży na czymś twardym, wilgotnym… Powieki miała za ciężkie. Zasnęła.

Ból, powoli, kawałek po kawałku, budził ją z otępienia. Oddychała powoli, biorąc krótkie i płytkie wdechy. Bolały ją żebra i miała wrażenie, że ktoś wbija ostre kolce w jej płuca. Zgięła palce u stóp i zadrżała, czując jak jej mięśnie się napinają. Nawet najmniejszy ruch sprawiał jej ból. Uniosła się na łokciach i jęknęła, zamrugała kilkakrotnie, ale nie widziała nic oprócz czarnej otchłani. Dopiero, gdy jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności mogła odróżnić jakieś drobne detale i zarysy rzeczy. Była w jakimś pomieszczeniu, pustym. Nie było tam nawet okna. Podpełzła do ściany, za każdym razem jęcząc z bólu, gdy musiała się poruszyć. Dotknęła czegoś… Do muru były przyczepione kajdany. Zaszlochała.  Nie pamiętała kiedy ostatnio się tak bała… Chyba gdy uciekała, przed tym jak znalazł ją James… Ten sam James, który ją tu wrzucił.
Znalazła się tam, bo wypowiedziała imię Edwarda. Nagle, nie wiadomo skąd, poczuła ogromną niechęć do miedzianowłosego. To wszystko przez niego! Nienawidziła go w tamtej chwili. Gdyby nie on nie znalazłaby się w takiej sytuacji, nikt nie namieszałby jej w głowie. Nie wypowiedziałby jego imienia, a James nigdy by się na nią tak nie złościł. Nadal czerpałaby przyjemność z tego, co robiła! To wina Cullena, wszystko było winą Edwarda Cullena, pieprzonego dupka, który wywrócił jej życie do góry nogami. Pieprzonego dupka o pięknych zielonych, smutnych oczach, miękkich ustach, doskonałym ciele, które tylko prosiło o to by je dotknąć…
Schowała twarz w dłoniach i zaczęła płakać. Tak bardzo go nienawidziła.

Tym razem obudził ją jakiś dźwięk. Nadal czuła okropny ból, była głodna i trzęsła się z zimna. Z jednego snu zapadała w drugi, bo jej organizm nie był w stanie znieść osłabienia. Wzięła głośny wdech i uniosła głowę, podpierając się ramionami o zimną ścianę. Czuła chłodny metal kajdanek po plecami i osunęła się w bok, nie chcąc myśleć o tym, że one tam są. Całe szczęście, że nie została do nich przykuta, nawet bez tego nie mogła się ruszyć. Przełknęła ślinę, co przywołało ostre pieczenie gardła. Usta miała spierzchnięte, popękane i suche.
Coś skrzypnęło, a do pomieszczenia wlało się jasne światło. Musiała przysłonić oczy ręką, bo nie była przyzwyczajona do tak jaskrawych kolorów. Jasność nie trwała jednak długo. Usłyszała głuchy jęk, jakby ktoś coś rzucił i drzwi znów się zamknęły. Znów nic nie widziała, jednak po chwili na ziemi zauważyła zarys męskiej sylwetki. Nie mogła uwierzyć w to, kogo widzi. Jęknęła, czuła jak jej żołądek wiąże się w jeden wielki supeł, a żółć podchodzi do gardła. Cała nienawiść wyparowała. Ignorując ból szybko przyczołgała się do leżącego na ziemi Edwarda Cullena, człowieka, który obudził w niej bezbronną dziewczynkę, jaką była kilkanaście lat temu.
– Edward – szepnęła.
To były jej pierwsze słowa, które wypowiedziała w tym pomieszczeniu. To było także słowo przez, które się w tym pomieszczeniu znalazła. Przez to słowo chwilę temu czuła nienawiść, która przepełniała każdą komórkę jej ciała. Jednak widząc go tak bezbronnego, leżącego na ziemi w tym miejscu. Byli w tym razem i oboje nie mieli dokąd uciec. Przed przeszłością ani przed teraźniejszością nie było ucieczki.
– Edwardzie, proszę, otwórz oczy – wychrypiała, krzywiąc się. Bolało ją gardło, a jej głos brzmiał okropnie. Nie mogła uwierzyć, że ona wydaje te dźwięki.
Mężczyzna jednak się nie poruszył, nie otworzył oczy, ani nic nie powiedział. Usiadła i położyła jego głowę na swoich kolanach, głaskała go po policzku. Po jej twarzy spłynęły łzy. Pochyliła się i delikatnie go pocałowała, drżąc przy tym nie z zimna, ale z emocji, które się w niej kłębiły. Nie pozwoliłaby sobie na takie zachowanie, gdyby był przytomny. Nie mogła pokazać tego jaka była słaba, znów była słaba.

James ją bił. Okładał ją pięściami po całym ciele. Syczał jej wściekle do ucha, wyzywał ją i sponiewierał. Wszystko ją bolało, próbowała mu się wyrwać, ale była zbyt słaba, a on zbyt silny. Rzucił ją o ścianę, a potem dopadł siadając na niej okrakiem i zdzierając z niej ubrania. Czuła się poniżona, choć tyle razy widział jej ciało, nigdy nie odbywało się to w taki zwierzęcy i nieludzki sposób.
– Edward! Edward! – krzyczała imię osoby, która mogła jej pomóc.
– Bello, cholera jasna, obudź się! Otwórz oczy! – usłyszała.
Poczuła, jak ktoś potrząsa delikatnie jej obolałym ciałem. Otworzyła oczy, oddychając gwałtownie, niemalże dysząc. Jej oczy były rozbiegane, szukając jakiegokolwiek źródła światła. Sceny z koszmaru nadal nie opuściły jej umysłu. Powieki miała ciężkie, ale nie pozwalała im opaść na zmęczone oczy.
– Co ci się śniło do kurwy? – zapytał… Edward! Spojrzała w jego stronę, zamrugała. Położyła dłoń na jego ramieniu i wyjąkała coś niezrozumiale, a potem pokręciła głową. Nie wiedziała jak, ale nagle znalazła się w mocnym uścisku mężczyzny i oddała się temu całkowicie. Wtuliła twarz w zgłębienie jego szyi i zaszlochała cicho.
– James, nic, nieważne – odpowiedziała, kręcąc głową.
Zorientowała się na jak wiele sobie pozwoliła. Kontakt fizyczny, łzy. Cholera! Odsunęła się niechętnie od niego i pociągnęła nosem.
– Co ty tu robisz? – zapytała.
– Szukałem cię i jak widać znalazłem. Szkoda, że w takim miejscu – mruknął. Czuła jak jego ciało się spina, a chwilę później Edward wstał z cichym jękiem. Odszedł, ale po chwili znów był przy niej i usiadł, opierając się o ścianę.
– Obiecałem Hope, że wrócę na kolację – westchnął, a Bella poczuła nieprzyjemny ścisk. Wiedziała, że to jej wina, przecież to jej szukał. I cieszyło ją to, ale gdyby nie przyjechał do klubu…
– Przepraszam – szepnęła cicho, patrząc w jego stronę.
– To w niczym nie pomoże – mruknął – musimy się stąd wydostać. Wiesz w ogóle, gdzie jesteśmy?
– Podejrzewam, że pewnie pod klubem, nie wiem. Nie miałam pojęcia o tym miejscu – przyznała, bawiąc się palcami. – To moja wina, wciągnęłam cię w to. Nie powinn…
– Och, zamknij się! – krzyknął, a ona podskoczyła. – Mówiłem, że to nam nie pomoże… To jest jakaś chora sytuacja, która nie powinna mieć miejsca w moim życiu. Ty nie powinnaś mieć miejsca w moim życiu! Wszystko spieprzyłaś i wywróciłaś do góry nogami!
– A więc to ty jesteś ofiarą, tak?! – wściekła się, a uspokojona nienawiść znów dawała o sobie znać. – Przecież też tu siedzę i to przez ciebie! Całując Jamesa myślałam o tobie, wściekł się, gdy zamiast jego imienia wypowiedziałam…
– Moje imię? – uniósł zaskoczony brew.
– Twoje, cholerne, imię – warknęła, chowając twarz w dłoniach.
Przez dłuższą chwilę milczeli, pogrążając się w swoich myślach. Zastanawiali się nad tym, jak to wszystko mogło doprowadzić do obecnej sytuacji, ale na to nie było odpowiedniej odpowiedzi. Edward przysunął się do niej i objął ją ramieniem.
– Nic ci nie jest? – zapytał delikatnie, a ona opuściła głowę na jego ramię.
– Dawno nie czułam się tak do dupy – wyznała. 


__________________________________________________________________________

DOBRA, JA JUŻ NAWET NIE BĘDĘ PRZEPRASZAĆ, BO WSTYD. ZA KAŻDYM RAZEM PRZEPRASZAM, A I TAK NOTKI SIĘ SPÓŹNIAJĄ! NO JA NIE WIEM, CO TO ZE MNĄ. W KAŻDYM RAZIE DZIĘKUJĘ ZA CIERPLIWOŚĆ, ALE WIADOMO JAK TO JEST... KONIEC ROKU, A POTEM JA POJECHAŁAM NAD MORZE. TYDZIEŃ POD NAMIOTAMI WSPOMINAM MIŁO, OPRÓCZ TEGO, ŻE SIĘ SPALIŁAM, BO MOJE CIAŁO NIE AKCEPTUJE SŁOŃCA W DUŻEJ ILOŚCI (PEWNIE DLATEGO, ŻE MAM UCZULENIE NA SŁOŃCE xd). 

ROZDZIAŁ JEST, DOKOŃCZYŁAM GO DZIŚ ZADZIWIAJĄCO SZYBKO, BO MIAŁAM TAKĄ WENĘ. ZAWSZE CHCIAŁABYM BYĆ TAK GOTOWA I CHĘTNA DO PISANIA :p BARDZO PRZEPRASZAM ZA ZALEGŁOŚCI NA WASZYCH BLOGACH, ALE OSTATNIO MNIE NIE BYŁO I NIE MIAŁAM DOSTĘPU DO KOMPUTERA, INTERNETU, CZEGOKOLWIEK. OBIECUJĘ, ŻE POSTARAM SIĘ W WOLNYCH CHWILACH WSZYSTKO NADROBIĆ! 

CO SĄDZICIE O TYM ROZDZIALE? CZEKAM NA WASZE OPINIE. NIE TAK TO MIAŁO BYĆ, ALE WSZYSTKO ZMIENIŁAM NA OSTATNIĄ CHWILĘ, BO TAK JAKOŚ MNIE NATCHNĘŁO :) 

HM, PEWNIE COŚ JESZCZE CHCIAŁAM NAPISAĆ, ALE ZAPOMNIAŁAM - JAK TO JA. OKEY, WIĘC DO ZOBACZENIA W NASTĘPNYM ROZDZIALE, KTÓRY MAM NADZIEJĘ UKAŻE SIĘ SZYBCIEJ :* 

Pozdrawiam,
CM Pattzy
miłych wakacji, kochani!

11 komentarzy:

  1. Fajny rozdział. Mam nadzieję,że następny będzie szybciej i oczywiście, że jakoś się wydostaną z tego zamknięcia i wszytsko dobrze się ułoży. Czekam na nn ;) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. No coraz ciekawiej. Ciekawe co Edward sobie myśli. Mam nadzieje że rozdział będzie szybciej. Życzę weny i czekam na NN <3

    OdpowiedzUsuń
  3. Nie powinien na nią tak krzyczeć, bo to nie jej wina! No halo, na pewno sama ich tam ściągnęła, to takie oczywiste. Aww przyznała się, to teraz buzi na zgodę i do Hope!
    Wspaniały rozdział. Uwielbiam Twój styl pisania, ale rozdziały kończą mi się za szybko -,-
    No ja też mam nadzieję, że ukaże się szybciej. Czekam ! <3
    ps. zapraszam do siebie, dodałam coś nowego. Może Cię zainteresuje;)
    http://make-me-heart-attack.blogspot.com/

    L x

    OdpowiedzUsuń
  4. To było, właściwie to jest to chyba najgenialniejszy z rozdziałów twojej najlepszej historii.
    Wybrałaś cudowną piosenkę, która bardzo pasuję do tego.
    Cały ten tekst, to , to na co cały czas czekałam. Uwielbiam takiego Jamesa, kiedy znęca się nad naszą Bellą. Trochę zdziwił mnie Edward, myślałam, że no wiesz, będzie się o nią martwił i jej współczuł, a on tylko krzyczał. Jednak to oznacza, że następny rozdział będzie równie ciekawy. Chciałabym, wiem, że to dziwne, ale myślę, że James mógłby zgwałcić Bellę na oczach Edłorda. Ciekawi mnie to, czy uciekną, ale wolałaby, aby jeszcze tam posiedzieli, oczywiście ze względu na brutalne zachowanie Jamesa.
    Ten, jak i wiele poprzednich wpisów jest genialnie napisany. Nie przejmuj się, że musieliśmy trochę poczekać, to sprawiało, że jeszcze bardziej, przynajmniej ja, byłam podekscytowana. Moje oczy zaczęły się szerzej otwierać, a w nich pojawiał się szaleńczy błysk. Jeju, jak ja uwielbiam takie notki <3333.
    Zaczynam się obawiać, że nastanie dzień, kiedy zakończysz tą historię, strasznie się tego boję,
    pozdrawiam :**

    http://gdyzgasnaswiatla.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  5. Bardzo podobał mi się ten rozdział! A to dlatego, że był naszpikowany emocjami. Sprzecznymi, różnymi, ale emocjami, a ja je uwielbiam! Podobało mi się to, że nawzajem się obwiniają, że pokazują swoje uczucia i że są na siebie wściekli. Podoba mi się to, że się do siebie zbliżają, mimo iż uparcie twierdzą, że się nienawidzą. Jestem przekonana, że im bardziej się na siebie wściekają tym bliżej im jest do przekroczenia cienkiej granicy i te kumulowane emocje w końcu doprowadzą do jakiegoś pocałunku. Mimo iż te nerwy można odbierać negatywnie, ja widzę w nich tylko pozytywy! Bo mam nadzieję, że gdy oboje się tak naprawdę wkurzą, to wreszcie nie wytrzymają i wygarną sobie wszystko, co o sobie myślą. I wbrew pozorom nie będą to same złe rzeczy. Bella już się wygadała, że wymówiła jego imię podczas pocałunku z innym. Edward nie jest głupi i powinien w mig pojąć dlaczego tak się stało. Może to wspólne uwięzienie coś w nich zmieni? Nie mogą teraz od siebie uciec, muszą stanąć z tym wszystkim twarzą w twarz. I na to ogromnie czekam! ;*

    Pozdrawiam! ;*

    OdpowiedzUsuń
  6. Świetny rozdział! Ech, Bella i Edward - od miłości do nienawiści xD Z jednej strony rozumiem złość Edwarda - utknął nie wiadomo gdzie, dlatego że chciał pomóc osobie, która chwilami go wkurza. A z drugiej - coś popchnęło go, żeby to zrobić. I mam nadzieję, że w tym "więzieniu" przypomni sobie, DLACZEGO to zrobił ;)
    Pozdrawiam :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Kocham Cię! Kocham! Jesteś genialna! Czasami mam wrażenie że powinnaś zebrać te wszystkie opowiadania i je wydać!
    Historia nabiera tępa, tak jak mi obiecywałaś. Kurczę myślę że ich jakoś to nauczy....ale czego to już nawet nie wiem. Ta historia jest nieprzewidywalna i nie schematyczna!
    Mówiłam już że jesteś genialna?

    OdpowiedzUsuń

  8. Uwielbiam w tej historii to, że jest tak nieprzewidywalna, a z każdym rozdziałem zaskakujesz nas coraz bardziej. Hmm... takie Jamesa to ja spodziewałam się od początku i teraz mi jego zachowanie idealnie do niego pasuje. Oczywiście szkoda Belli, ale trzeba przyznać, że sama zwaliła na siebie taki los. A Edward pokazał się taki jak lubię, czyli twardy i nieznoszący sprzeciwu. Jakoś nie pasuje mi do niego współczująca wersja...
    Uwielbiam to opowiadanie i już się nie mogę doczekać następnego rozdziału! ;*

    OdpowiedzUsuń
  9. Hej ;3

    W końcu dotarłam! Przepraszam, że dopiero teraz komentuję, ale jakoś przez ostatnie tygodnie nic mi się nie układa :/ Los lubi kłaść kłody pod nogi, nie ma co. Ale w końcu dotarłam, może i z opóźnieniem, ale mam nadzieję, że mi je wybaczysz :)

    Ale przejdę do rozdziału. Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że jest krótszy niż zwykle. Ale to może wina niedosytu, który mi został po tym rozdziale.
    Cóż, zachowanie Jamesa jest typowe dla tego typu facetów, do których z pewnością się zalicza, jednak jeszcze nigdy tak Belli nie potraktował. W końcu była jego ulubienicą... Chociaż, jak widać, wszystkie kara w ten sam sposób.

    Nie spodziewałam się, że dojdzie do spotkania Belli i Edwarda w takich okolicznościach. Chociaż w sumie to nic dziwnego, że po pobiciu Edwarda James nie kazał go wyrzucić z klubu - w końcu ściągnąłby tym na siebie niepotrzebne kłopoty. I jeszcze renoma by zmalała, na co z pewnością nie może sobie pozwolić.

    A rozmowa naszych bohaterów... Jak zawsze nieprzewidywalna. No oprócz tych spięć między nimi, które są na porządku dziennym. Niespodziewaną dla mnie rzeczą było w tym to, że Edward przejął się powodem, przez który Bella została w taki, a nie inny sposób potraktowana. Rozmowa zapowiada się ciekawie i czekam niecierpliwie na ciąg dalszy.

    Pozdrawiam i weny życzę. I jeszcze raz przepraszam, że tak późno.
    lilka24

    OdpowiedzUsuń
  10. No rozdział wspaniały.
    Przeczytałam już wcześniej, ale jakoś zapomniałam dodać koma, więc nadrabiam teraz przy ponownym czytaniu :P
    Edward się przejął, Bella skrzywdzona. Jestem ciekawa jak z tego razem wybrną. Czekam z niecierpliwością na następny rozdział, weny Ci życzę! I żeby szkoła nie przeszkadzała tak w pisaniu :*

    OdpowiedzUsuń
  11. Po pierwsze przepraszam, że dopiero teraz komentuję, ale chyba lepiej później niż wcale :)
    Przeczytałam rozdział jednym tchem i już nie mogę się doczekać kontynuacji.
    Uczucia obojga zaczynają biec właściwym torem, czego pewnie nie tylko ja wyczekiwałam. Naprawdę nie mogę doczekać się dalszego ciągu.
    Pozdrawiam, Lina

    OdpowiedzUsuń

Mrs. Punk